เรื่องสั้น…รักพลิกล็อค / รินษรา  บทที่…2

ต่อจากตอนที่แล้ว
“ผมว่า เรากลับกันเถอะครับคุณฝ้าย ดึกแล้ว เมาไม่ขับนะครับ”
“คุณห่วงเรื่องเมาไม่ขับ หรือเมาไม่กลับกันแน่คะคุณจอร์ท”
“แน่ะ คุณฝ้ายนี่รู้ใจผมอีกแล้วนะ ไม่เอาน่า กลับกันเถอะ ถ้าคุณขับไม่ไหว ผมไปส่งคุณที่บ้านก็ได้นะ ”
“ท่าทางคุณอยากกลับมากเลยนะ มีอะไรด่วนรึเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอกคุณ ผมจะมีอะไร นอกจากพรุ่งนี้เช้าต้องตื่นไปทำงานเท่านั้น”
“จริงสินะ คุณทำงาน แต่ฉันว่างน่าดู แต่จะว่าไป คุณก็ระดับผู้บริหาร ไม่เห็นจำเป็นต้องเข้าแต่เช้าตรู่ซะหน่อยนี่คะ”
“ไม่จำเป็นได้ไงกันคุณ ยิ่งเป็นระดับผู้บริหาร พ่อผมยิ่งสอนว่าเราต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกน้องด้วยนะ”
“แหม คุณนี่ คมคายมาก ต่อไปข้างหน้า คุณต้องเป็นนักบริหารทีเก่งกาจคนหนึ่งแน่ๆ ทีเดียว โอเค.ๆ ฉันเชื่อคุณแล้ว เรากลับกันก็ได้ค่ะ อ๊ะ…น้องๆ เช็คบิลด้วย”
“ไม่เอาน่าคุณ ค่ำนี้ผมขอเป็นเจ้ามือเอง”
ชายหนุ่มแทบจะแย่งไม้แย่งมือหญิงสาวเพื่อหยิบเงินในกระเป๋าจ่ายออกไปรวดเร็วก่อนที่อีกฝ่ายจะทัดทานอะไรได้ทัน ก่อนที่เขาจะจับจูงมือเธอไปถึงลานจอดรถนั่น
“อย่าเลยค่ะ ฉันเกรงใจ”
“ไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจผมหรอก ขืนผมปล่อยคุณกลับไปแบบนี้ ผมก็เหมือนคนใจจืดใจดำกับคุณนั่นล่ะ ไปคุณ ไปทางโน้นดีกว่า รถผมจอดอยู่ทางด้านโน้นน่ะ”
“ไหวมั้ยเนี่ยคุณฝ้าย แค่ยืนยังจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ ผมว่า..คุณทิ้งรถไว้ที่นี่ แล้วให้ผมไปส่งดีกว่ามั้ย”
พูดจบ ชายหนุ่มก็พยายามประคับประคองหญิงสาวไปจนถึงรถสปอร์ตหรูของเขา  จับเธอนั่งในรถเรียบร้อย เขาก็อ้อมมาด้านคนขับ แล้วพยายามคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธออย่างสุภาพ หากถึงอย่างนั้น กลิ่นหอมกรุ่นๆ จากกายของเธอ ก็แทบทำให้เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะเลยทีเดียว ยิ่งเมื่อเธอเงยหน้าสบตากับเขา โลกทั้งโลกก็ราวกับจะหยุดหมุน
“เอ้อ ขอโทษครับฝ้าย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันควรเป็นฝ่ายขอบคุณคุณมากกว่า”
“โอเค. ผมรับคำขอบคุณของคุณไว้  สำหรับโอกาสหน้าที่จะมาถึง คุณต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงขอบคุณผมบ้าง โอ.เค.มั้ยครับ”
“ได้เลยค่ะ คุณจอร์ท”
“ไม่หลับหรอกค่ะ ฉันจะนั่งมองหน้าคุณตาแทบไม่กระพริบทีเดียว”
“ถ้างั้น..คุณคอยบอกทางไปที่พักคุณแล้วกัน ห้ามหลับก่อนเด็ดขาด”
“ไม่หลับหรอกค่ะ ฉันจะนั่งมองหน้าคุณตาแทบไม่กระพริบทีเดียว”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะคุณ ผมให้มองทางไปที่พักของคุณ หน้าผมน่ะ ไม่ใช่แผนที่นะครับ”
ถึงตอนนี้เสียงหัวเราะแทบจะประสานกันขึ้นมาแข่งกับเสียงเพลงเบาๆ ภายในรถหรูนั่น และเมื่อถึงคอนโดหรูริมแม่น้ำนั่น หญิงสาวก็เพ่งได้ละสายตาจากใบหน้าเก๋ๆ แบบลูกครึ่งของจอร์ท เพื่อปลดเข็มขัดนิรภัยให้กับตัวเอง
“เอ้อ…จะขึ้นไปดื่มกาแฟร้อนสักแก้วมั้ยคะ คุณจอร์ท”
“จะดีหรือครับ ดึกแล้ว ผมเกรงจะเป็นการรบกวนคุณเปล่าๆ”
“ไม่รบกวนหรอกค่ะ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ไม่ต้องเกรงใจใคร อีกอย่างแค่กาแฟแก้วเดียว เทียบกับสิ่งที่คุณให้กับฉันสารพัดไม่ได้เลยนะคะ”
“โอเค.ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ผมส่งคุณถึงห้อง ผมก็จะได้สบายใจด้วยว่าคุณไม่ได้แอบหลับอยู่ในลิฟท์น่ะ”
อีกครั้งที่ชายหนุ่มและหญิงสาวหัวเราะให้กันและกัน ก่อนที่เขาจะก้าวลงจากรถก่อน เพื่ออ้อมมาเปิดประตูกว้างให้กับเธอ
เขาออกปากล้อเลียนอย่างอารมณ์ดี ก่อนปิดประตูรถลงเบาๆ เมื่อเธอก้าวลงมา จากนั้น ต่างก็เดินเคียงข้างกันเข้าไปในคอนโดหรูนั่นในเวลาต่อมา…..
“เชิญคร้าบ คุณผู้หญิง”
“กาแฟได้แล้วค่ะบอส”
หญิงสาวใช้เวลาในการต้มกาแฟไม่นานนัก โดยระหว่างนั้นเธอเลือกที่จะเปิดทีวีจอใหญ่ไว้ให้เขาเลือกดูรายการต่างๆ เพลินๆ ไปก่อน และด้วยสุ้มเสียงล้อเลียนของเธอก็ทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
“ขอบคุณครับ นี่ตกลงคุณจะไปเป็นเลขาให้ผมจริงๆ ใช่มั้ย หรือแค่คุณซ้อมเรียกเอาไว้”
“คงทั้งสองอย่างมั้งคะ แต่ว่า ทุกอย่างก็ต้องอาศัยเวลาด้วย คุณว่าจริงมั้ย ใจคอจะให้ฉันตัดสินใจปุ๊บปั๊บเป็นผู้หญิงใจง่ายได้ยังไงกันละคะ”
“โห คุณฝ้าย คิดมากไปเปล่าครับ ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณสักคำ”
 “คุณไม่ว่า แต่อาจจะแอบคิดก็ได้นี่คะ”
หญิงสาวยังไม่วายล้อเลียน ขณะที่ใบหน้าของอีกฝ่ายแทบจะดูซีดลง
“ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ ลองชิมกาแฟฝีมือฉันหน่อยสิคะ ว่าผ่านมั้ย…”
“อ้อ ครับ”
ชายหนุ่มรับคำก่อนจิบกาแฟหอมกรุ่นกับถ้วยกาแฟในมือเบาๆ แล้วเขาก็ส่งรอยยิ้มพึงพอ ใจให้กับเธออีกครั้ง
“ยิ่งกว่าผ่านอีกครับ มันอร่อยถูกปากผมมาก แบบนี้ ระหว่างที่คุณยังไม่ตัดสินใจไปร่วมงานกับผม ผมคงต้องแวะมาชิมกาแฟที่นี่บ่อยๆ แน่ๆ ทีเดียว”
“สำหรับคุณฝ้ายผมเชื่อนะ ว่าคุณยินดีต้อนรับ แต่สำหรับคนรักตัวจริงของคุณนี่สิ ถ้าเขารู้ คงไม่พอใจแน่ๆ”
“ด้วยความยินดีค่ะบอส สำหรับคุณ ฉันยินดีต้อนรับเสมอ”
“ไม่หรอกค่ะ ชานนท์เขาไม่มีเวลามานั่งจับผิดอะไรฉันหรอก ชีวิตเขามีแต่งาน แล้วก็งานน่ะ”
“คุณพูดเหมือนกับว่า คุณกำลังน้อยใจเขา”
“ก็ต้องมีบ้างล่ะค่ะคุณจอร์ท ฉันเป็นผู้หญิงนี่คะ จะไม่ให้แง่งอนเอาซะเลย ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“ผมเข้าใจ…”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนดื่มกาแฟรวดเดียวจนหมด แล้วขยับตัว
“ผมว่า ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า คุณฝ้ายจะได้พักผ่อนด้วย อย่าลืมนะครับ ถ้าคุณพร้อมโทร.หาผมตามเบอร์ในนามบัตรได้เสมอ บริษัทของผม ยินดีต้อนรับคนชงกาแฟเก่งๆ อย่างคุณทุกเวลา !”
อีกครั้งที่เขาล้อเลียนเธอ ก่อนก้าวเดินไปที่ประตูห้องนั่น โดยมีหญิงสาวก้าวตามไปส่งไม่ห่าง

“ขอบคุณนะครับ สำหรับกาแฟหอมกรุ่น”
“เช่นกันค่ะ ฉันก็ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างดีๆ ที่คุณมีให้กับฉัน ขอบคุณจริงๆ”
“เอ้อ ขับรถดีๆ นะคะ”
“ครับ คุณฝ้ายเองก็ ฝันดีนะครับ”
หลังประโยคนั้น ประโยคร่ำลาสุดท้ายที่ต่างสานสบสายตากัน ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงจุมพิตริมฝีปากบางของหญิงสาวเบาๆ อบอุ่นและอ่อนโยน ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากและยิ้มเขินๆ ออกมา
“กู๊ดไนท์คิส ครับ..”
จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากประตูห้องของหญิงสาวไป ได้ยินเสียงลูกบิดประตูล็อคดังคลิ๊ก หากเพียงเขาสามารถมองทะลุปรุโปร่งเข้าไปในห้องได้เท่านั้น เขาคงได้เห็นภาพของฝ้ายที่ยืนพิงประตูเอาไว้ ใบหน้าแดงเข้ม ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งร่าง
อย่างยอมรับ กับแฟนหนุ่มของเธออย่างชานนท์เสียอีก ที่หญิงสาวแทบไม่เคยรู้สึกเช่นนี้เลยในระยะหลังๆ ที่เราห่างเหินกัน 
แบบนี้ เขาเรียกกันว่าความรักหรือสัมพันธ์สวาทแบบฉาบฉวยกันแน่นะ !
…………………………
เช้าวันรุ่งขึ้น..
ชายหนุ่มทำตามสัญญาที่ให้ไว้ เขาตื่นแต่เช้าตรู่  อาบน้ำแต่งตัว อาหารเช้าแค่เพียงกาแฟกับแซนด์วิช ชนิดที่พ่อกับแม่แทบจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ
“จะรีบไปไหนของแกล่ะ จอร์ท วันนี้ไม่ได้มีประชุมอะไรด่วนไม่ใช่เรอะ”
“ไม่มีหรอกครับ แต่พอดีผมมีธุระต้องทำก่อนเข้าบริษัทนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวไง เจอกันที่บริษัทนะครับพ่อ”
“ได้ๆ เดี๋ยวเจอกัน ตามสบายไอ้ลูกชาย”
ผู้เป็นพ่อว่าอย่างนั้น ขณะที่แม่ได้แต่ส่ายหน้า ในความรีบร้อนจนแม้แต่เน็คไทยังผูกไม่เสร็จนั่นของเขา โดยไม่มีใครรู้ว่า เขาไม่ได้รีบร้อนเพื่อไปทำงาน แต่เพื่อไปรับหญิงคนรักให้ทันตามเวลาที่นัดหมายเอาไว้ต่างหากล่ะ และดูเหมือนกว่าเขาจะขับรถไปถึงบ้านของแววเดือน อย่างเรียบร้อยและลงตัว แม้จะเหนื่อยไปบ้าง เขาก็พยายามข่มความเหนื่อยใจเหล่านั้นเอาไว้   พร้อมกับเผลอยิ้มให้กับดอกไม้ช่อพิเศษที่เขาเตรียมเอาไว้ด้านหลังรถนั่น เพียงหญิงสาวก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้าง ชายหนุ่มก็เอื้อมไปหยิบมาส่งให้รวดเร็ว
“Congratulation ครับแวว !”
 เขาส่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้ พร้อมกับก้มลงหอมแก้มนวลของเธอเบาๆ 
ขอบคุณค่ะจอร์ท จริงๆ ไม่ต้องไปแวะซื้อก็ได้นะคะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“สิ้นเปลืองอะไรได้ครับ ถ้าไมมีอะไรมายินดีกับแววด้วยสิ ผมคงรู้สึกแย่แน่ๆ ว่าแต่ เข้างานกี่โมงครับแวว ผมมาช้าไปรึเปล่า”
“ไม่ช้าหรอกค่ะ งานเริ่มเก้าโมงน่ะ อีกอย่าง ใกล้บ้านแค่นี้เอง แววอนุญาตให้คุณมารับแววแค่วันนี้วันเดียวก็พอนะคะ วันต่อๆ ไป แววจะไปเอง ไม่งั้นคุณนั่นล่ะ จะเป็นฝ่ายไปทำงานสายเสียเอง อย่าให้แววกลายเป็นตัวปัญหาให้กับงานผู้บริหารอย่างคุณเลยนะจอร์ท”
“แน่ะ ยังไม่วายน้อยใจได้อีก เอาน่า ผมสัญญาว่าจะไม่มารับทุกคนตามที่คุณขอ แต่ถ้าวันไหนผมมารับได้ ผมก็จะมา โอเค.มั้ย”
“งั้นก็ ตามใจคุณค่ะ”
“โอเค.ครับ  งั้นเราไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มใส่เกียร์รถและขับออกไป จากที่บ้านไปถึงที่ทำงานของแววเดือน ไม่ไกลกันเลยจริงๆ เพราะเขาเหยียบไม่เร็วมาก ก็ยังถึงภายในสิบนาทีด้วยซ้ำไป
” ที่ทำงานคุณดูโอ่อ่าดีแฮะ”
“ค่ะ ฉันเคยแต่ผ่าน ไม่เคยสังเกตเหมือนกันว่าดูดีขนาดนี้ ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะจอร์ท ขับรถดีๆ นะคะ แล้วฉันจะโทร.ไปหา”
“ได้เลยครับแวว ตั้งใจทำงานะ เจอกันครับ”
หลังร่ำลากันเรียบร้อย ชายหนุ่มก็อดที่จะคิดถึงใบหน้าสวยเก๋ของฝ้ายไม่ได้ รอยยิ้มเก๋ๆ ของเธอทำให้เขาเผลอใจคิดถึงได้ตลอดเวลา จนรู้สึกผิด เขาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลับไปคิดถึงผู้หญิงอีกคน !
ผู้หญิงนี่เหมือนกันหมด ชอบบอกให้ขับรถดีๆ !
เขาบอกกับตัวเองอยู่เพียงในใจ เพราะความจริงก็คือ เขาได้แต่ส่งยิ้มพร้อมโบกมือบ๊ายบายหญิงสาวที่ก้าวลงจากรถไปแล้วนั่น ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไปช้าๆ พร้อมกับกดปิดกระจกรถเรียบร้อย โดยที่ภาพนั้นแทบจะอยู่ในสายตาของชานนท์ ชายหนุ่มผู้บริหารงานสถาบันกวดวิชา ที่บังเอิญเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานไปเห็นภาพนั้นพอดี ก่อนที่ไม่นานนัก หญิงสาวจะก้าวเข้ามาและพบว่าชายหนุ่มนั่งก้มๆ เงยๆ เขียนอะไรสักอย่างอยู่เป็นโต๊ะแรกนั่น
หวังว่า…นี่คงเป็นบอสของเธอจริงๆ ไม่ผิดโต๊ะหรือผิดที่ผิดทางหรอกนะ !
( ตอนที่1) ( ตอนที่2) ( ตอน ที่่ 4 )